Voor de tweede keer deze week rij ik naar Den Helder. Het einde van Nederland, zoals sommigen zeggen. Er gaat niet eens een snelweg heen, zeggen ze dan, alleen maar N- en B-wegen. Maar ik heb er geen problemen mee. Ik rij met plezier in mijn auto en word werkelijk elke keer verrast door het prachtige natuurschoon en de vibe die ik voel op de weg richting Texel. Vakantie. Ontspannen. Ontdekken. Deze week is het natuurschoon echt wel heel bijzonder. Tot twee keer toe deze week zie ik een waanzinnige regenboog. Echt zo eentje in felle kleuren en bovendien een enorme boog van links naar rechts. Het is alsof ik door een welkomspoort Den Helder inrijd.
Ik vraag me af of dit natuurschoon me iets te vertellen heeft. Ik vraag het een goede vriendin die dicht bij de natuur staat. Zij stelt mij een vraag: “Welk gevoel geeft het jou?” Daar heb ik meteen een antwoord op. Een gevoel van ‘welkom’. En ik zie het beeld voor me hoe heerlijk het zou zijn om daar als een klein meisje vanaf te glijden en het uit te gillen. Woohoo, what a ride!! Ik zit met een glimlach van oor tot oor. Wat een heerlijk gevoel. Plezier. Kriebel in mijn buik.
Het brengt me terug bij een spreuk die ik een paar maanden geleden las, met daarin de boodschap dat je het leven mag leven. Er vol voor gaan. Doen wat je wilt doen. Dromen. Leven. Spelen. Plezier maken! (af en toe) lekker buiten de lijntjes kleuren. Ontdekken. Op avontuur! En de afsluitende zin die bij me blijft hangen ‘When life hands you lemons, ask for tequila and salt!’. Kortom, maak wat moois van je leven! Ik chat nog even door met de vriendin en vertel haar dat ik me bij het zien van de regenboog afvraag wie deze nog meer ziet. Of rijden mensen stoïcijns door op weg naar hun bestemming? Ziet men eigenlijk wel hoe mooi het leven is? Wat zich op onverwachte momenten aandient?
Hebben we oog voor onze omgeving? Voor mooie initiatieven? Betrokken medemensen? Gelukkig zag ik daar deze week binnen de Westfriese Uitdaging weer een mooi voorbeeld van. Deze week werden we benaderd door een lieve vrouw die zich bekommert om het vluchtelingenprobleem. Ze is op zoek naar verhuisdozen om alle ingezamelde spullen in op te bergen en te kunnen vervoeren. Een eenvoudige vraag. Niet heel kostbaar. Maar zij hebben geen geld. Willen wel graag helpen. Ik gebruik onze app-groep en Ronald van WerkSaam pakt het op. Hij benadert Bert Ooms en we maken een match. Oude dozen kunnen zij weer hergebruiken. Een klein gebaar. Maar wat een mooi moment.
De vriendin is nog op de app. Ze stelt mij nog een vraag: “San,” zegt ze, “rij jij door?” Ik laat de vraag op me inwerken en voel dat ‘ie wat met me doet. Rijd ik door? De vraag resoneert. Rijd ik door? Blijf ik doen wat ik doe? Of is het tijd voor een detour? Ik laat het op me inwerken. Wordt vast vervolgd. Maar wat doe jij? Rij jij door?
Sandra
